Ludwig van Beethoven - Symphony No 8 in F Major, op 93

Η 8η Συμφωνία σε Φα μείζονα, Op. 93 είναι μία συμφωνία, αποτελούμενη από τέσσερα μέρη, του Λούντβιχ βαν Μπετόβεν, γραμμένη το 1812. Ο Μπετόβεν αναφερόταν σε αυτήν ως «η μικρή του Συμφωνία σε Φα μείζονα»

Το έργο αποτελείται από τέσσερα μέρη:

Allegro vivace e con brio -  (Φα μείζονα)

Allegretto scherzando

Tempo di menuetto (Φα μείζονα)

Allegro vivace

Το καλοκαίρι του 1812, για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά, ο Μπετόβεν επέλεξε να περάσει τις θερινές του διακοπές μακριά από την αυστριακή πρωτεύουσα και συγκεκριμένα σε γραφικές πόλεις της Βοημίας που φημίζονταν μεταξύ άλλων για τις ιαματικές τους πηγές. Την ηρεμία και τη μοναξιά εκείνου του καλοκαιριού διέκοψε μόνο η σημαίνουσα συνάντηση του Μπετόβεν με τον γίγαντα του ευρωπαϊκού πνεύματος, Γκαίτε. 

Τον Ιούλιο ο συνθέτης έγραψε την θρυλική του επιστολή προ την "αθάνατη αγαπημένη" που έγινε αιτία ανάπτυξης μίας τεράστιας φιλολογίας (και παραφιλολογίας) γύρω από την πραγματική ταυτότητα της γυναίκας στην οποία απευθυνόταν η επιστολή αλλά και γύρω από τα συναισθήματα του απελπισμένου έρωτα και της μοναξιάς του Γερμανού συνθέτη. 

Το καλοκαίρι εκείνο το συνθετικό ενδιαφέρον του εστιάστηκε στη σύνθεσης της Όγδοης Συμφωνίας του. Λίγο πριν την επιστροφή του στη Βιέννη, ο Μπετόβεν έμεινε για λίγο καιρό στο Λίντς, στο σπίτι του Γιόχαν του μικρού του αδελφού. Παρά τις εντάσεις που είχαν λόγω του δεσμού του Γιόχαν με την οικιακή βοηθό, η συμφωνία ολοκληρώθηκε και ηη πρεμιέρα της δόθηκε στις 27 Φεβρουαρίου του 1814 στη Βιέννη υπό τη διεύθυνση του συνθέτη.

Το έργο είναι σύντομο και έχει μεγαλύτερο αντίκτυπο από όσο φαίνεται να επιτρέπει η διάρκειά του.  Η Συμφωνία μοιάζει μεγαλειώδης λόγω της πολλαπλότητας των μουσικών γεγονότων που περιέχει.

Ο John N. Burk παρατήρησε ότι οι γρήγορες αλλαγές από μια ιδέα στην άλλη κάνουν το έργο χιουμοριστικό.  Ο Pitts Sanborn είπε για την Όγδοη Συμφωνία «Είναι το γέλιο ενός ανθρώπου που έζησε,υπέφερε και πέτυχε τη σύνοδο κορυφής ....

Η συμφωνία αυτή είναι ένα έργο ανάλαφρο, γεμάτο χάρη και λεπτό χιούμορ. Η έλλειψη αργής εισαγωγής στην αρχή του πρώτου μέρους υποδηλώνει εμμέσως την πρόθεση του δημιουργού για ένα έργο απέριττο και άμεσο. Γραμμένο σε φόρμα σονάτας, το πρώτο μέρος βασίζεται σε ένα στιβαρό αλλά κινητικό θέμα, ακολουθούμενο από ένα δεύτερο που βασίζεται σε ένα απλό ανιόν σχήμα. Το δεύτερο αυτό θέμα εμφανίζεται αρχικά στην απρόσμενη τονικότητα της ρε μείζονας, πριν επιστρέψει στην τονικότητα της ντο μείζονας. Η ενότητα της επεξεργασίας  επικεντρώνεται στην καταιγιστική ανάπτυξη κυρίως του πρώτου θέματος οδηγώντας με μίας παρατεταμένη ηχηρότητα στην τυπική επανέκθεση. Η coda είναι ασυνήθιστα εκτενής και λειτουργεί ως μία δεύτερη ευκαιρία ανάπτυξης του θεματικού υλικού.

Το δεύτερο μέρος είναι το συντομότερο μέρος της συμφωνίας και συνιστά μία ευφυή μουσική διακωμώδηση του μετρονόμου, την απομίμηση του μετρονόμου του Mälzel. Τα βιολιά παρουσιάζουν μια άψογη μελωδία μουσικού κουτιού που έχει τόση γοητεία όσο χιούμορ. Τα ξύλινα πνευστά επιδίδονται στο να παίζουν αλλεπάλληλες συγχορδίες staccato κρατώντας έτσι έναν σταθερό παλμό, όπως κάνει και ένας μετρονόμος. Ένα σχήμα 64 στην κατάληξη του δεύτερου θέματος, συμβολίζει χιουμοριστικά κατά πολλούς μία υποτιθέμενη δυσλειτουργία της ανελέητης συσκευής.