ΜικΡο ΔωρΑκι

Μαθητούδια μου αγαπημένα. Θα ήθελα να ελέγξετε τα e-mail σας. Σας έχω στείλει ένα μικρό δωράκι για να σας φτιάξω τη διάθεση. Το μουσικό θέμα "Χορός σε 11/8" του Μάνου Χατζιδάκι, παρουσιάστηκε πρώτη φορά στο θεατρικό έργο "Απόψε αυτοσχεδιάζουμε" του Λουίτζι Πιραντέλλο. Ανέβηκε στο θέατρο Αθηνών από τον Δημήτρη Μυράτ  το 1961.

Αυτό το ήρεμο μελωδικό ποτάμι κυλάει σε έναν ασυνήθιστο αλλά σταθερό ρυθμό, με μία απέριττη επανάληψη ουσιαστικής ομορφιάς.

Όχι μετρονόμο εδώ (εκτός αν έχετε ηλεκτρονικό). Μετρήστε μόνοι σας δυνατά. Αργά δεξί αριστερό χέρι όπως κάνουμε πάντα, βάλτε δάχτυλα εκεί που χρειάζεται και αφού έχετε κατακτήσει τα δυο χέρια χωριστά τότε τα βάζετε μαζί.

Αν κάποιος ακόλουθος του blog θέλει να πειραματιστεί και να μελετήσει τη μελωδία του Μάνου Χατζιδάκι, μπορεί να μου στείλει ένα μήνυμα στη φόρμα επικοινωνίας.

Ήρθες αργά

Καλημέρα και καλή εβδομάδα ομορφιές μου.

L'Indifference

Καλή και όμορφη εβδομάδα να έχουμε ομορφιές μου.

Ιωάννης ο Χρυσόστομος

Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος είναι από τους μεγάλους Ιεράρχες και οικουμενικούς Διδασκάλους της Εκκλησίας. Γεννήθηκε στην Αντιόχεια το 344 μ.Χ. Ο πατέρας του, ανώτατος αξιωματικός του στρατού, ονομαζόταν Σεκούνδος και η μητέρα του Ανθούσα. Ορφάνεψε από πατέρα πολύ μικρός, και η μητέρα του, σε ηλικία 23 ετών, δεν έκαμε δεύτερο γάμο, αλλά έμεινε χήρα, για να αφοσιωθεί στην ανατροφή του παιδιού της. Η Ανθούσα ήταν μια αληθινή χριστιανή μητέρα, που έμεινε το όνομά της στην Εκκλησία. Ο περίφημος στην εποχή του ρήτορας Λιβάνιος, διδάσκαλος του αγίου Χρυσοστόμου, είπε μια μέρα για την Ανθούσα· «Βαβαί, οίαι παρά τοις χριστιανοίς γυναίκες είσιν!». Τί θαυμάσιες, που είναι οι γυναίκες των χριστιανών.

Στα 370, δηλαδή σε ηλικία 26 ετών, ο άγιος Ιωάννης βαπτίσθηκε, στα 381 χειροτονήθηκε διάκονος, και στα 386 πρεσβύτερος. Είχε τέτοια επίδοση στις σπουδές του, ώστε ο διδάσκαλός του Λιβάνιος, όταν τον ρώτησαν ποιόν θα άφηνε διάδοχό του, είπε· «Τον Ιωάννην, ει μη τούτον χριστιανοί εσύλησαν»· τον Ιωάννη, αν δεν τον είχαν κλέψει οι χριστιανοί. Στην αρχή ο άγιος Ιωάννης, για να μην αφήσει τη χήρα μητέρα του, εργάσθηκε ως συνήγορος στα δικαστήρια, κι όταν εκείνη πέθανε, έγινε μοναχός κι έφυγε στην έρημο, οπού έζησε ασκητικά τέσσερα χρόνια. Όταν χειροτονήθηκε πρεσβύτερος, έμεινε στην Αντιόχεια ένδεκα χρόνια, κοντά στον επίσκοπο Φλαβιανό, που τον υπηρέτησε πιστά και του συμπαραστάθηκε με αφοσίωση. Ευνοημένος από το Θεό ήταν ο γέροντας Φλαβιανός, έχοντας κοντά του τον πρεσβύτερο Ιωάννη.

Η φήμη του αγίου Ιωάννη είχε ξεπεράσει τα όρια της Αντιόχειας κι είχε διαδοθεί παντού. Γιατί ήταν προικισμένος από το Θεό με εξαίρετα χαρίσματα, τα οποία καλλιέργησε και αύξησε με λαμπρές σπουδές. Το μεγάλο χάρισμα του αγίου Χρυσοστόμου και το κύριο γνώρισμά του ήταν η ευγλωττία του. Η χάρη και η δύναμη των λόγων του είναι πραγματικά δώρο ουράνιο, καθώς το λέγει και ο ιερός ύμνος· «Εκ των ουρανών εδέξω την θείαν χάριν». Στην Αντιόχεια, ως συνήγορος πρώτα και ως διάκονος ύστερα και πρεσβύτερος, έγινε γνωστός σε όλους για τη ρητορική του δεινότητα. Περίφημοι είναι οι εικοσιένας λόγοι του «Εις ανδριάντας», που είπε τότε, σε μια πολύ κρίσιμη πολιτική και κοινωνική στιγμή, στην οποία βρέθηκε η πόλη της Αντιόχειας.

Το 398, όταν χήρεψε ο πατριαρχικός θρόνος, κρυφά τον πήραν από την Αντιόχεια, για να μην το μάθει ο λαός, και τον πήγαν στην Κωνσταντινούπολη, όπου εξελέγη και χειροτονήθηκε Αρχιεπίσκοπος. Εκεί έμεινε έξη χρόνια κι εργάστηκε με όλες του τις δυνάμεις, διδάσκοντας το λαό και ποιμαίνοντας την Εκκλησία. Αλλά ο άγιος Ιωάννης δεν ήταν από τους ανθρώπους, που συμβιβάζονται με το κακό, κι είχε να παλέψει τότε με πολλά κακά, εκκλησιαστικά και πολιτικά. Δυστυχώς όλοι οι άνθρωποι της Εκκλησίας δεν είναι πάντα εκείνοι που πρέπει να είναι· και οι άνθρωποι πάλι της Πολιτείας, με διάφορες προφάσεις επεμβαίνουν στα εκκλησιαστικά, και τότε η Εκκλησία και οι καλοί ποιμένες πληρώνουν ξένες αμαρτίες. Ο άγιος Ιωάννης το 404 καθαιρέθηκε κι εξορίστηκε στην Αρμενία, όπου και πέθανε το 407.

Αλλά για την Εκκλησία και τους Αγίους του Θεού δεν έχουν καμιά σημασία οι χρονολογίες. Η Εκκλησία ζει στον αιώνα και οι Άγιοι είναι πάντα μαζί μας. Ο άγιος Ιωάννης, λίγα χρόνια μετά το θάνατό του, ονομάσθηκε Χρυσόστομος. Ερμήνευσε σχεδόν όλη τη θεία Γραφή, και τα έργα που άφησε στην Εκκλησία είναι από τους μεγαλύτερους πνευματικούς θησαυρούς του κόσμου. Είναι ο μεγάλος Ιεράρχης, ο οικουμενικός Διδάσκαλος και ο Μάρτυρας της Εκκλησίας. Έδωσε όλο τον εαυτό του στην Εκκλησία και συγκρούσθηκε με το κακό, όπου κι αν το βρήκε μπροστά του. Καθαιρεμένος κι εξόριστος, άρρωστος και σωματικά εξαντλημένος, πέθανε, μάλλον δε κοιμήθηκε σ’ ένα χωριό της Αρμενίας, με τα τελευταία αυτά λόγια στο στόμα του· «Δόξα τω Θεό πάντων ένεκεν». Αμήν.

πηγή: www.pemptousia.gr

Καλή Ανάσταση και Καλό Πάσχα ακοντεονόφιλοι.

 Αυτές τις ημέρες ας βρούμε το αληθινό φως που θα μας οδηγήσει στην αγάπη.

Η ΚΟΥΜΠΑΡΣΙΤΑ 1954 - ΦΩΤΗΣ ΠΟΛΥΜΕΡΗΣ

Ο φίλος Νίκος μας πρότεινε να ακούσουμε αυτό το ωραίο τραγούδι με... ελληνικούς στίχους. Απολαύστε το.

Αγαπημένοι μου μαθητές. Η αυριανή ιδιαίτερη εκδήλωση που είχαμε προγραμματίσει, θα αναβληθεί προς το παρόν. Η προσμονή θα είναι ένα ακόμα θετικό λιθαράκι που θα προστεθεί μαζί με την αγάπη και την καλή μας διάθεση, στην επόμενη εκδήλωση. Να είστε καλά και να προσέχετε.

Το Αλάτι της Γης «Οι Τροβαδούροι: Γούναρης-Πολυμέρης-Μαρούδας

Ένα πολύ ωραίο επεισόδιο είναι εδώ για να σας φτιάξει τη διάθεση και να σας κρατήσει συντροφιά. Ο εξαιρετικός Κυριάκος Τσολάκης στο ακορντεόν και η υπέροχη παρέα του, ντύνουν μουσικά την γλυκιά και ρομαντική εποχή των Γούναρη - Πολυμέρη και Μαρούδα. Καλή εβδομάδα να έχουμε και... καλή απόλαυση.

Un homme et une femme

A Man and A Woman - Un Homme Et Une Femme

Καλημέρα ακορντεονόφιλοι. Άλλη μία μέρα μας βρίσκει υγιείς στο σώμα και στην ψυχή.

Sergey Prokófiev - "Romeo and Juliet" Suite No. 2, Op. 64

1. Μοντέγοι και Καπουλέτοι
2. Το κορίτσι Ιουλιέτα
3. Πατήρ Λαυρέντιος
4. Χορός
5. Ο αποχωρισμός του Ρωμαίου από την Ιουλιέτα
6. Χορός των κοριτσιών με τα κρίνα
7. Ο Ρωμαίος στον τάφο της Ιουλιέτας


Το 1934 τα "Σοβιετικά Μπαλέτα" (γνωστά σήμερα ως Μπαλέτα Μαριίνσκι) του Λένινγκραντ πρότειναν στον Προκόφιεφ να γράψει μουσική για ένα μπαλέτο με  θέμα την σαιξπηρική ιστορία του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας, αλλά σύντομα απέσυραν την πρόταση. Ο Προκόφιεφ αποφασισμένος να υλοποιήσει το μπαλέτο συμφώνησε να ανέβει από τα μπαλέτα Μπολσόι της Μόσχας.
Την άνοιξη του 1935 το μπαλέτο ξεκίνησε με τη συνδρομή του Ρώσου δραματουργού Αντριάν Πιοτρόφσκι, του χορογράφου Λεονίστ Λαβρόφσκι και του σκηνοθέτη Σεργκέι Ράντολφ. Ο Προκόφιεφ ολοκλήρωσε της μουσική στις αρχές Σεπτεμβρίου του 1935 και την ενορχήστρωσε τον επόμενο μήνα. Η υποδοχή της όμως από τα μπαλέτα Μπολσόι κάθε άλλο παρά θετική υπήρξε και έτσι το ανέβασμα του μπαλέτου ακυρώθηκε. Έτσι σχηματοποίησε  δυο ορχηστρικές σουίτες (1936-1937) με αποσπάσματα από το μπαλέτο. Η δεύτερη εξ αυτών παρουσιάστηκε για πρώτη φοράστις 15 Απριλίου του 1937 στο Λένινγκραντ. Στόχος του συνθέτη ήταν η μουσική του να μπορεί αγγίξει τις ψυχές των ακροατών ακόμα και χωρίς τη σκηνική δράση.

Η διαχρονική επιτυχία του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας, με τεράστιο μελωδικό τρόπο, χαρακτηριστικά ρυθμικά σχήματα, έντονες ενορχηστρωτικές αντιθέσεις, και πηγαία δραματικότητα, συνδυάζει τα πέντε βασικά στοιχεία της μουσικής ιδιοσυγκρασίας του Προκόφιεφ, όπως ο ίδιος τα επεσήμανε: το κλασικό, το μοντέρνο, το μηχανιστικό, το λυρικό και το γκροτέσκο.

Οι περίφημοι "Μοντέγοι και Καπουλέτοι" αποτυπώνουν την έπαρση αλλά και την ευγενική καταγωγή των δυο συγκρουόμενων οικογενειών της Βερόνας προμηνύοντας την τραγωδία που θα ακολουθήσει, ένα λυρικό ενδιάμεσο επεισόδιο στρέφει την προσοχή στην Ιουλιέτα. Αυτή είναι και το επίκεντρο του δεύτερου κομματιού, καθώς βλέπει το είδωλό της στον καθρέφτη και νιώθει να μεταβαίνει από την ανέμελη, παιδική αθωότητα (παιγνιώδης αλλεπάλληλες κλίμακες) προς την ωρίμαση και συναίσθηση της γυναικείας της ταυτότητας (σόλο φλάουτο).

Ο Πατήρ Λαυρέντιος που αγκαλιάζει και στηρίζει τους δυο ερωτευμένους περιγράφεται με δυο στιβαρές μελωδίες, η πρώτη από τα φαγκότα, την τούμπα και την άρπα και η δεύτερη από τα βιολοντσέλα. Ο ακόλουθος χορός συνοδεύει την άφιξη των καλεσμένων στον χορό των Καπουλετών. Βαθιά μελαγχολία διέπει τον αποχωρισμό του Ρωμαίου από την Ιουλιέτα, μέρος που περιγράφει με διαφορετικά μουσικά μοτίβα τη νύχτα που οι δύο νέοι περνούν μαζί, τον αποχαιρετισμό και τους όρκους αγάπης τους.

Στο επόμενο κομμάτι, νεαρά κορίτσια από τις Αντίλλες χορεύουν στη γιορτή για τον επικείμενο γάμο της Ιουλιέτας με τον Πάρη. Η δραματική μουσική του τελευταίου κομματιού της σουίτας, θυμίζοντας πένθιμο εμβατήριο μας μεταφέρει στο τραγικό τέλος των δυο ηρώων: ο Ρωμαίος σκοτώνει τον Πάρη και νομίζοντας νεκρή την απλά ναρκωμένη Ιουλιέτα αυτοκτονεί. Όταν εκείνη ξυπνά και αντιλαμβάνεται τι έχει συμβεί δίνει το ίδιο τέλος και στη δική της ζωή. Η αιθέρια καταληκτική συγχορδία της ντο μείζονας υποδηλώνει τη συμφιλίωση των δυο οικογενειών υπό το βάρος της τραγωδίας.

πηγή: koa.gr

ΑΣΣΟΣ ΚΟΥΠΑ