Καλή εβδομάδα ακορντεονόφιλοι. Ζεστά χεράκια και πολύ μουσική προβλέπει αυτή η εβδομάδα.
Από τη Σμύρνη στην Ινδία
Το "αλάτι της γης" προτείνει μουσικές ιστορίες με
νεανικές παρέες που ερευνούν και αποδίδουν με μεράκι και σοβαρότητα το
ρεμπέτικο και το λαϊκό τραγούδι. Σε αυτή την εκπομπή έχει ενδιαφέρον το
πάντρεμα του ρεμπέτικου τραγουδιού με την Ινδική μουσική. Από που ξεκινάει ένα
τραγούδι και πια διαδρομή το διαμορφώνει; Μπορούμε μέσα από το motion
animation να νιώσουμε τη ρεμπέτικη
μουσική; Η απάντησή μου είναι φυσικά ναι. Πολύ εύστοχα οι «Αντιμάμαλο Band», οι
«Laikindia» και ο Thomas Kunstler μας θυμίζουν για άλλη μία φορά πως η μουσική
δεν έχει όρια. Χρειάζεται μόνο αγάπη, δουλειά και φαντασία. Καλή προβολή σας
εύχομαι.
Πέμπτη Συμφωνία ή Συμφωνία του πεπρωμένου - Ludwig van Beethoven
Είναι μία από τις δημοφιλείς συνθέσεις του Μπετόβεν γραμμένη σε Ντο ελάσσονα.
Το μεγαλύτερο μέρος της γράφτηκε το 1807 και ολοκληρώθηκε στις αρχές του 1808. Στη συμφωνία αυτή εμφανίζεται το βαρύ δράμα της ανθρώπινης λευτεριάς κατά του πεπρωμένου και η πάλη που διεξάγει ο ήρωας (άνθρωπος) σύμφωνα με μια αντίληψη του Μπετόβεν, την «πολιτική» και την ποιητική πείρα μιας εποχής, η οποία ζητούσε τη συνείδηση του ανθρώπου να είναι καθαρή. Σε προσωπικό επίπεδο, ο Μπετόβεν βίωνε τη σταδιακή απώλεια της ακοής του.
Η συμφωνία αρχίζει με ένα allegro.Το πρώτο μέρος, αν και είναι πολύ απλό είναι πλούσιο σε πηγές και δημιουργεί στην ψυχή του ακροατή ένα είδος φυσικής εντάσεως. Η έκθεση του πρώτου θέματος διαρκεί 62 μέτρα και τότε αρχίζει να εμφανίζεται το δεύτερο θέμα σε Μι ύφεση μείζονα, όπου το θέμα γίνεται περισσότερο βίαιο και θυελλώδες και σβήνει σιγά σιγά λόγω της δυνάμεως του πρώτου θέματος.
Το δεύτερο μέρος (andante) γραμμένο σε Λα ύφεση μείζονα, είναι γεμάτο από σειρές με
παραλλαγές που αναπτύσσονται με τα βιολιά, τα βιολοντσέλα και τα όμποε. Ξαφνικά
γρήγορες δοξαριές, τύμπανα και πνευστά, σκορπίζουν αγωνία και ερωτήματα. Στο
τέλος όμως, το δεύτερο μέρος κλείνει γαλήνια.
Το τρίτο μέρος (allegro) είναι γραμμένο έτσι και όχι σε σκέρτσο, διότι ο συνθέτης
ήθελε να εκφράσει τη βαθιά θλίψη και την απελπισία που ξεχύνεται στο allegro. Η μελωδία των
βιολοντσέλων ξεπετάγεται όπως ένα φάντασμα, ενώ ταυτόχρονα τα κόρνα δίνουν το
σύνθημα του κινδύνου, αφήνοντας να ακουστεί με αγωνία το μοτίβο του πεπρωμένου.
Τα μπάσσα αρχίζουν να αναπτύσσουν ένα Trio που διακόπτεται από τη μελωδία φάντασμα των βιολοντσέλων. Ο
πανικός γενικεύεται και το στοιχείο της αγωνίας επικρατεί παντού.
Στο τέταρτο μέρος (allegro) ακούγονται ξαφνικά τα τρομπόνια, που στα τρία
προηγούμενα μέρη είχαν σιγήσει. Τώρα δίνουν το σύνθημα του θάρρους και της
επιθέσεως. Η μέθη της νίκης γενικεύεται και η συμφωνία φτάνει στο τέλος της,
μεγαλόπρεπα και χαρωπά.
Στη συμφωνία αυτή αντικρίζουμε μία καινούρια φόρμα,
εμπνευσμένη από την πίστη του συνθέτη, στην ακατάλληλη δύναμη της θελήσεώς του.
Πρόκειται για έναν ύμνο στην ανθρώπινη θέληση, την ελευθερία και την τελική
νίκη.
Έτσι είναι η ζωή
Καλημέρα ακορντεονόφιλοι. Ο φίλος Δημήτρης μας το ζήτησε και να, εδώ, με τη θεατρική φωνή της Άννας Παναγιωτοπούλου. Καλή ακρόαση.
Γκρατσιέλα Παρασκευαίδη
Γκρατσιέλα (Χαρίκλεια) Παρασκευαίδη, γεννήθηκε στο Buenos
Aires την 1η Απριλίου του 1940, με γονείς τον Γεώργιο Παρασκευαΐδη, μετανάστη
από την Κωνσταντινούπολη και την Αγγελική Σπυριδωνίδου, με καταγωγή από την
Σάμο. Το ελληνικό της όνομα ήταν Χαρίκλεια. Στα πέντε της χρόνια άρχισε μαθήματα πιάνου, η
δε μουσική κλήση της, την έφερε στο Εθνικό ωδείο της πόλης (1958) για σπουδές
πιάνου θεωρητικών και αργότερα συνθέσεις με τον RG Morillo. Αποφοίτησε το 1963 με αντίστοιχα διπλώματα
και με τα πρώτα μουσικά έργα στην εργογραφία της, αν και μη αποδεκτά αργότερα
από την ίδια .
Στην περίοδο 1964-71 μέσω διαφόρων υποτροφιών συνέχισε τις
σπουδές της στο Ινστιτούτο Di Tella του Buenos Aires (σεμινάρια σύνθεσης με
τους Ξενάκη, Gardini κ.α) και στο Ινστιτούτο Νέας μουσικής στο Φράιμπουργκ της
Γερμανίας (προχωρημένες τεχνικές σύνθεσης με τον W. Fortner 1968-71).
Η εργογραφία της στη δεκαετία του 70, κοσμείται με τα
εξαιρετικά έργα: magma 1 για εννεαμελές σύνολο πνευστών, e desidero solo colori
για δωδεαμελή γυναικεία χορωδία (1969) kai Σψηαττεν gia uc;ifvno kai bar;ytono
(1970).
Tο 1972 έλαβε μέρος στο εργαστήριο Νέας μουσικής του
Ντάρμσταντ πάλαι ποτέ κέντρου της πρωτοποριακής μουσικής. Το 1974 επέστρεψε
στην Αργεντινή και το επόμενο έτος εγκαταστάθηκε οριστικά στο Μοντεβιδέο της
Ουρουγουάης όπου έζησε μέχρι το θάνατό της. Άρχισε αμέσως τη γόνιμη συνεργασία
με το Cursos Latinoamericanos de Musica Contemporanea, αριστερής απόκλισης μουσικολογικό περιοδικό
μέχρι το οριστικό κλείσιμο του (1989), δημοσιεύοντας περισπούδαστα
μουσικολογικά άρθρα για τους πρωτοπόρους της αλεατορικης/ ατομικής μουσικής.
Το ενδιαφέρον της για την ηλεκτροακουστική μουσική
αποτυπώνεται στο έργο huauqui. Αν και πρόκειται για σπουδαίο δείγμα
ηλεκτροακουστικής μουσικής, δυστυχώς δεν υπήρξε συνέχεια.
Η αναζήτηση της λακωνικότητας, του απέριττου και της σιωπής,
ως στοιχείων μουσικής έκφρασης, την οδηγούν στην διαμόρφωση και την επίτευξη
της αριστοτεχνικής προσωπικής μουσικής γλώσσας της, με κυρίαρχο το ηχόχρωμα των
πνευστών οργάνων και τη ριζικά πρωτότυπη αισθητική αντίληψη.
Ξεχωρίζει επίσης η έντονη προσήλωση στη λατινοαμερικάνικη
πολιτισμική ταυτότητα και η έμφυτη διάθεση εξερεύνησης των εκφραστικών μέσων.
Το 1985 ύστερα από επίσημη πρόσκληση της Μελίνας Μερκούρη,
έλαβε μέρος στο Διεθνές Συνέδριο αποδήμων και Ελληνικής καταγωγής Διανοουμένων
και Καλλιτεχνών, το οποίο πραγματοποιήθηκε τον Αύγουστο στην Αθήνα, την Χίο και
την Καλαμάτα. Έδωσε διαλέξεις και παρουσίασε τη μουσική της μέσω ηχογραφήσεων
(1985- 92). Δίδαξε μουσική ανάλυση και ιστορία της μουσικής στο Εθνικό
Πανεπιστήμιο του Μοντεβίδεο.
Στη δεκαετία του 90 η εργογραφία εμπλουτίστηκε με
περισσότερα, εξίσου σημαντικά έργα, με εμφανή τη μοναδική ηχητική της φαντασία
κατά τον Ελβετό μουσικολόγο Max Nyffeler.
Όσο ζούσε μόνο δύο έργα της παρουσιάσθηκαν σε συναυλίες στην
Ελλάδα, η πρωτόλεια και ατονικού ύφους Μουσική για ορχήστρα (1965) και τα dos
piezas para oboe y piano με το σύνολο ΑΕΜΘΤ «Κέλαδος».
Έχει πεί:
Το να γράφεις μουσική είναι μία πράξη ιδεολογίας, πράξη
ανάμιξης ιστορικών, κοινωνικών και προσωπικών θέσεων και καταστάσεων, οι
οποίες ορίζονται από αισθητικές και
φιλοσοφικές σκέψεις.
πηγή: περιοδικό πολύτονον
contra la olvidación, 9 composiciones
Honors and awards
Residency at Berliner Künstlerprogramm of the Deutscher Akademischer Austauschdienst (1984)
Goethe Medal from the Goethe-Institut in Munich (1994)
Attended the First Symposium of Artists and Intellectuals of Greek Origin (1985) on an invitation from the Government of Greece
Award from the Argentine National Endowment for the Arts
Award from the City of Buenos Aires
Award from the Akademie der Künste in Berlin
Award from the Young Musicians of Uruguay
Morosoli Silver Award (Morosoli) from the Fundación Lolita Rubial in Minas, Uruguay (2006)
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
