Το φεγγάρι ξεπροβάλλει - Federico García Lorca

Όταν βγαίνει το φεγγάρι

χάνονται οι καμπάνες

κι εμφανίζονται τ’ απροσπέλαστα

μονοπάτια.

Όταν βγαίνει το φεγγάρι

σκεπάζει η θάλασσα τη γη

κι η καρδιά νιώθει σαν

νησί στο άπειρο.

Κανείς δεν τρώει πορτοκάλια

κάτω απ’ το ολόγιομο φεγγάρι.

Πράσινα και παγωμένα φρούτα

πρέπει να τρως.

Όταν βγαίνει το φεγγάρι

από εκατό πρόσωπα ίδια,

τ’ ασημένιο νόμισμα

κλαίει με λυγμούς στην τσέπη.

-----------------------------------------

Πως με κοιτάζει έτσι - Κατερίνα Γώγου

Πώς με κοιτάζει έτσι

αυτό το άσπρο κομμάτι χαρτί

πώς με κοιτάζει έτσι το φεγγάρι…

Πώς θροΐζει μέσα μου

αυτό τον παγωμένο χάρτη στο βυθό

πώς με κοιτάει έτσι το φεγγάρι…

Ποιανού καιρού το λυπημένο δάχτυλο

κρυμμένο πίσω από δάση και βουνά

δείχνει παντού και πουθενά

τι θέλει το φεγγάρι…

Ποιανού αλόγου τρελαμένου το χλιμίντρισμα

κάνει τόση αντήχηση μέσα μου

μου διογκώνει το Εγώ μου…

Ποιανής σελήνης έκλειψη

ποιου φεγγαριού η χάση

μαζί σηκώνει μέσα μου

άμπωτη και παλίρροια δίδυμες αδερφές μου…

πώς με κοιτ…

Πώς σκύβει έτσι πάνω στο στόμα μου να δει

αν ανασαίνω ο Καρυωτάκης…»