«Αχ! αχ!, Χριστουγεννιάτικο της φαμελιάς τραπέζι 

 που ταίρι ταίρ’ η όρεξη με την αγάπη παίζει! 

 Τα ποτηράκια ηχούν γλυκά, λαμποκοπούν τα πιάτα, 

 Γύρω φαιδρά γεράματα και προκομμένα νιάτα!»

«Νάμουν του στάβλου έν’ άχυρο, ένα φτωχό κομμάτι,  την ώρα π’ άνοιξ’ ο Χριστός στον ήλιο του το μάτι! 

 Να δω την πρώτη του ματιά και το χαμόγελό του, 

 το στέμμα των ακτίνων του γύρω στο μέτωπό του 

 να λάμψω από τη λάμψη του κι εγώ σα διαμαντάκι, 

 κι από τη θεία του πνοή να γίνω λουλουδάκι, 

 να μοσχοβοληθώ κι εγώ από την ευωδία 

 που άναψε στα πόδια του των Μάγων η λατρεία. 

 Να ιδώ την Αειπάρθενο, να ιδώ το πρόσωπό της, 

 πως εκοκκίνισε, καθώς πρωτόειδε το μικρό της, 

 όταν λευκό, πανεύοσμο το προσωπάκι εκείνο 

 της θύμισ’ έτσι άθελα του Γαβριήλ τον κρίνο...».

Κωστής Παλαμάς

Καλά Χριστούγεννα