Καλημέρα ακορντεονόφιλοι και μουσικόφιλοι. Το πρώτο κομμάτι της χρονιάς "τα καμπανάκια" είναι ένα αρκετά μελωδικό κομμάτι. Μοιάζει να αφηγείται δεξιοτεχνικά μία ιστορία. Επειδή το αρχείο είναι μεγάλο, όποιος θέλει την παρτιτούρα μπορεί να μου στείλει μήνυμα για να την στείλω στο email του. (Αφορά μαθητές από δεύτερη ανωτέρα και πάνω). Καλή ακρόαση και θέαση.
Καλά Χριστούγεννα
Καλημέρα ακορντεονόφιλοι και μουσικόφιλοι. Χρόνια πολλά σας εύχομαι, μελωδικά και ευτυχισμένα. Τα Χριστούγεννα μας έφεραν επιτέλους έναν κανονικό χειμώνα. Νιώθω πως είναι το καλύτερο δώρο που θα μπορούσε να μας προσφέρει η φύση. Πρώτα φαίνεται να επουλώνει τον "εαυτό" της και ύστερα φροντίζει τα πλάσματα πάνω σε αυτήν.
Αν και οι "καλαντιστές" μας ανήγγειλαν ήδη τα χαρμόσυνα νέα των Χριστουγέννων, νιώθω με αυτό το κλίμα, να ηχούν κάλαντα και ευχές καθημερινά.
Ένα ποίημα που αγαπώ πολύ και θα μπορούσε να είναι "ύμνος" των Χριστουγέννων είναι το ποίημα του Κωστή Παλαμά - Χριστούγεννα. Οι λιτές του περιγραφές, τοποθετούν τον αναγνώστη στο τότε (στη γέννηση του Χριστού) και στο τώρα (στην εορταστική ημέρα των Χριστουγέννων). Μοιάζει με αναπαράσταση θεατρική. Απολαυστικό!
Χριστούγεννα
Α΄
Τί φως και χρώμα κι εμορφιά να σκόρπιζε τ’ αστέρι
οπού στην κούνια του Χριστού τους Μάγους έχει φέρει!
Ποιός άγγελος το διάλεξε για τέτοιο ταχυδρόμο!
Τ’ άλλα τ’ αστέρια θα ’βλεπαν το φωτεινό του δρόμο,
5
κι από τη ζήλια θα ’τρεμαν… Αστέρι, σε ποιά χώρα
του απεράντου σ’ ουρανού να λαμπυρίζεις τώρα;
Η παντοδύναμη Φθορά μην έσβησε το φως σου;
Ή μήπως είσ’ αθάνατο κι εσύ σαν το Χριστό σου;
Δεν κατεβαίν’ η λάμψη σου κι εδώ στα χώματά μας;
10
Για όλα τ’ άστρ’ αλίμονο! δεν είναι η ματιά μας…
Και μόνον όταν τα λαμπρά Χριστούγεννά μας θά μπουν,
θαρρώ πως οι ακτίνες σου μες στην ψυχή μου λάμπουν.
Τί φως και χρώμα κι εμορφιά να σκόρπιζε τ’ αστέρι,
οπού στην κούνια του Θεού τους Μάγους έχει φέρει!
Β΄
15
Αχ, αχ, Χριστουγεννιάτικο της φαμελιάς τραπέζι
που ταίρι ταίρ’ η όρεξη με την αγάπη παίζει!
Τα ποτηράκια ηχούν γλυκά, λαμποκοπούν τα πιάτα,
γύρω φαιδρά γεράματα και προκομμένα νιάτα!
Κούρκος στη μέση ολόζεστος μοσχοβολά, ροδίζει,
20
και τρέχει ολούθε το κρασί και κελαδεί κι αφρίζει.
Και να θωρείς αγνάντια σου δυο αδελφές, κοπέλες
με κουβεντούλες άσωστες γλυκιές γλυκιές, δυο τρέλες,
ή να σου λέει αγνάντια σου για το ξανθό παιδί σου
δυο χρόνων γυναικούλα σου, ο έρως της ζωής σου.
25
και να σ’ αρχίζει ακούραστη ο πάππος φλυαρία,
των Χριστουγέννων μια γνωστή πανάρχαια ιστορία…
Αχ, αχ, Χριστουγεννιάτικο της φαμελιάς τραπέζι
που ταίρι ταίρ’ η όρεξη με την αγάπη παίζει!
Γ΄
Να ’μουν του στάβλου έν’ άχυρο, ένα φτωχό κομμάτι,
30
την ώρα π’ άνοιξ’ ο Χριστός στον ήλιο του το μάτι!
Να ιδώ την πρώτη του ματιά και το χαμόγελό του,
το στέμμα των ακτίνων του γύρω στο μέτωπό του,
να λάμψω από τη λάμψη του κι εγώ σα διαμαντάκι,
κι από τη θεία του πνοή να γίνω λουλουδάκι,
35
να μοσχοβοληθώ κι εγώ από την ευωδία
που άναψε στα πόδια του των Μάγων η λατρεία,
να ιδώ την Αειπάρθενο, να ιδώ το πρόσωπό της
πώς εκοκκίνισε, καθώς πρωτόειδε το μικρό της,
όταν λευκό, πανεύοσμο το προσωπάκι εκείνο,
40
της θύμισ’ έτσι άθελα του Γαβριήλ τον κρίνο…
Να ’μουν του στάβλου έν’ άχυρο, ένα φτωχό κομμάτι,
την ώρα π’ άνοιξ’ ο Χριστός στον ήλιο του το μάτι!
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
